voetbal

En daar zitten we dan, terug in zal Albanië, voor onze tent, op het betonnen dak van een Albaans huis. Eindelijk het probleem van niet horizontaal liggen in te tent opgelost, en een betonnen dak, wat geeft het als het dak bedekt is met kunstgras? Tja, die enige 2 haringen... En om de vreugde compleet te maken: grote stukken zeil beschermen ons tegen de zon.
Vanmorgen hier aangekomen, na een vaart met een aftandse draagvleugelboot, een route langs de douane, die we moesten smeken om een deur open te doen, omdat we anders eeuwig opgesloten zouden zitten in hun kantoor. Met de fiets de roltrap op durf ik niet meer, sinds ik onlangs in Utrecht door 7 medereizigers opgevangen moest worden toen ik het met een onbeladen fiets probeerde, en in de lift paste de fiets niet.
Nu zitten we dus in Ksamil, zonder twijfel behorend tot de meest ergerlijke, lelijke en walgelijke vakantiedorpen ter wereld, maar ja, we moeten hier zijn om een glimp op de vangen van een van de laatste 500 nog in levende zijnde monnikswalrussen in het natuurparkmeer alhier, en daarna moeten we de archeologische resten van Grieken, Romeinen, Illyrieers en Venetianen in Butrynt gaan bekijken.
Een weekje Korfoe dus achter de rug, in de hoop wat makkelijkere routes en war makkelijkere logiesvinding te ervaren, en dat ging vooral enigszins door korte trajectjes te fietsen en langer op een zelfde plaats te blijven. Korfoe is lieflijk, groener, ongelooflijk veel olijfbomen, hier en daar best wel steil, na de Balkan duur (nondeju, een kop koffie voor 3 euro 30, zogenaamd omdat de btw 24 % bedraagt), 1 aardige camping, 1 heel aardige camping en o. a. 3 overnachtingen bij Sofia, een (toch wel behoorlijk bejaard) dametje uit een boek van Isabel Allende die speelt dat ze een hotel met 13 kamers heeft, waar nooit iemand komt, maar alle dagen moeten wel de handdoeken opgevouwen worden. Sofie is een schat die nauwelijks Engels spreekt, o. a. maakt ze reclame met een "very good break", dat met 2 sneetjes brood en een plakje kaas eigenlijk wel een beetje tegenvalt. Maar we zijn graag haar meewerkend personeel, uitserveren, opruimen, en vegen.
Maar in dit makkelijke eiland is het weer gelukt om het onszelf moeilijk, te maken, met name die ene route langs zee waar de weg wel steeds moeilijker werd, steeds zandiger ook, maar ja, terugkeren doe je ook niet. Gelukkig kwamen we nog 2 Nederlandse klungels tegen met hetzelfde probleem, en na een uur de fiets door rulle duinen voortgeduwd te hebben, bereikten we weer de bewoonde wereld.
De laatste dag hebben we in de Poli doorgebracht, de hoofdstad van Korfoe, door de Grieken Kerkyra genoemd. Weliswaar erg toeristisch, je kunt er zoeken naar diverse gebruiksvoorwerpen, met de hand gemaakt uit olijfhout, sieraden, slippers, beeldjes van blote dames en andere hebbedingetjes, maar het is er leuk rondlopen, biertje drinken en zalig eten bij La Famiglia.

Maar hoe komen we eigenlijk in Korfoe terecht? We, en in elk geval A., waren de onherbergzaamheid van Albanië, de slechte wegen en de rauwheid, ook de in onze ogen troosteloze troosteloosheid zat, en er ontstond een grote behoefte aan geborgenheid, die we we dan ook wel gevonden hebben in Korfoe.
D. had een prachtweg door de Albanese natuur ontdekt, met onlangs vernieuwd wegdek. Veel logiesmogelijkheden zagen we niet op het eerste gezicht, maar dat zou wel loslopen. De wat drukke verkeersweg er heen, vanuit Vlorë, kreeg een veel te late onderhoudsbeurt, dat betekent dat er eigenlijk niet gefietst kan worden. Op de rest trouwens ook niet. Voorts dringt zich de vraag op waarom traject 1 afgegraven wordt, traject 2 tot en met 5 ligt verder te rotten, traject 6 krijgt een nieuwe laag, die binnen een jaar weer afgevoerd kan worden, en zo verder, maar dan zonder enige regelmaat. Op een gegeven moment zien we in de verte een berg grind, een chauffeur springt op de bulldozer, rijdt 2 keer op en neer, de berg grind is daarmee weg, de chauffeur verlaat de bulldozer en ik vermoed dat ie wacht op een volgende berg. Hoe lang? Een uur, een dag, of toch nog langer?
Maar goed, op enig moment verlaten we de verkeersweg en beginnen we aan ons avontuurlijke streepjespad. Panoramische route! Natuur! De weg is slecht, wordt om de haverklap slechter en lijkt zo nu en dan, en steeds vaker, op een rivierbedding. 2 dagen lang lijd ik aan visioenen van framebreuk, gebroken spaken, klappende banden, uitdroging, verbranding en algehele gekwording. Op het eind van de eerste dag komen we in een DORPJE!, genaamd Lepenice, met een winkeltje. Daar vragen we of ze iets van logies weten. Dat doen ze niet. We hebben al gekeken of er mogelijkheden zijn om ergens een tent neer te zetten, maar dat zit er niet in. Het kleuterdochterje van de winkelier snapt 't allemaal wèl en neemt ons aan het handje naar de buren van de buren: een pension! Daar krijgen we een kamer met 12 bedden, en als ik vraag of er iets te eten valt, neemt mevrouw me de keuken in, waar de poot van de geit ligt, die we net geslacht hebben zien worden, in de plaatselijke slachthut, en laat mij kiezen wat het menu wordt: geit, aardappel en tomaat.
De volgende dag vindt er bij de afrekening nog een rekenkundig wonder plaats: ik moet €30 betalen voor logies en (de precieze bedragen herinner ik me niet meer) pakweg 3000 LEK voor het eten en de biertjes. De bazin zegt dat dat 60 Euro is. Ik protesteer. Dan geeft ze 800 LEK terug. Ik bekijk de rekening nogmaals en zie dat ze de Leks met 1,24 vermenigvuldigd heeft, terwijl aritmetisch correcter zou zijn te delen door 1,24. Wanneer ik dat met de een beetje Engels sprekende dochter overleg, meldt die dat in Albanië vermenigvuldigen hetzelfde is als delen. Dus.
De volgende dag vertrekken we om 8 ur, dat is vroeg, om de onmogelijke opdracht uit te voeren: de gewone wereld bereiken. Liefst heel. Liefst voor het donker.
Volgens A. hebben we van 8 uur 's morgens tot 8 uur 's avonds 25 km afgelegd, volgens D was het meer. Maar afleggen was het, en niet fietsen.
Nog één keer hebben we mensen gezien, daarna alleen herders, honden en het eindigde laat in de middag dat we een grote groep Ku Klux Clanleden zagen, zeker 100, die zich verzamelden voor hun kluxklus. Het bleken achteraf geiten te zijn, bewaakt, of gecoacht, weet ik veel, door een hond die ik even tegen kon houden door aan de goeie kant van mijn fiets af te stappen, en gelukkig door de eerste mens sinds eeuwen werd gecorrigeerd.
DIT NOOIT MEER. Serieus: vooraf, tijdens en achteraf heb ik 't onverantwoord gevonden dit traject genomen te hebben.
Kunnen we 's avonds de camping niet vinden, het is donker, de ene Albaan zegt links, de andere rechts, komen gelukkig in prima hotel terecht, willen we de volgende dag de boot van Igoumenitsa naar Bari reserveren en betalen, werkt mijn creditcard niet, die van Diet niet, kan het alleen eg creditcards proberen we het nog enige keren, lukt niet, wordt ik gebeld, en, dat gebeurt niet vaak, ik neem op, blijkt het de creditcardwinkel te zijn, die transacties uit Albanië verdacht vindt... Reken maar dat al die stress voor deze oude van dagen te veel is, en dat zodoende de tip van een Albaan, bij het flessen vullen aan de bron, de tip : in Sarande kun je met de ferry naar Korfoe, tot een plotselinge planwijziging leidde.
En nu zitten we dus inmiddels met 8 tenten op het dak van 20 meter in het vierkant, met op de achtergrond middelharde discomuziek, maar niet zo hard als aan het strand, waar we nu heengaan.
Nou ja over een paar dagen aar Italië, waar alles goed is.