luxe, dat willen we!
1 juli 2018 - Divjakë, Albanië
Eergisteren zochten we in Dürres, soort Albanees Benidorm, camping aan het strand, die, je raadt het al, niet bestond, en kwamen uiteindelijk 10 km verder uit op een veldje in een appartementenstadje, tussen vergane glorie en naderende vergane glorie. Maar aan het strand, 200m verder was wel een luxe resort, waar wij eindelijk een zon in de zee konden zien zinken. Allerlei overwegingen over diefstal van publieke ruimtes voor de happy few, walgelijk particulier ondernemerschap en gevolg voor volk en landschap, Maar een dag later zitten we zelf in een resort aan een lagune met kraanvogels en pelikanen. Maar WIJ hebben het wel verdiend een dag bij die happy few te behoren: we hebben afgezien, de afgelopen dagen, niet zo zeer met klimmen, maar met drukke wegen, moorddadige chauffeurs, wegen die niet bestaan, heel veel zooi en een gevallen Diet, en veel regen met bijkomend ongemak.
Zoals mijn jonge zusje al zei: Albanië is Afrika. We zien zoveel verval, chaos en vullis. Ik vind het meest opvallend allerlei half afgebouwde bouwwerken, waarbij bijvoorbeeld een deel van de kozijn openingen weer halfdichtgemetseld is. Mijn hypothese: na het afzetten van Hoxa, en rondom de gokpyramidekrisis hebben de winaars geïnvesteerd in bouw, maar deze niet kunnen slijten. Moet nog getest worden, en wat nog belangrijker is: hoe komen ze uit dit moeras? Dat verdienen ze wel, de mensen die we tegen komen zijn zo hartelijk, vriendelijk en goedgeefs. De 11 jarige uitbater van een koffietentje wil geen geld hebben voor de koffie, en als we dan met enig geweld 200 Lek (± 160 cent) in de hand stoppen, geeft ie er 100 terug. Later drinken we ergens koffie, die we niet mogen betalen, en krijgen een kwart liter grappa ineen flesje mee. Helaas had ik zoveel eergevoel, dat ik dat heb laten staan. En zo verder, en zo meer. Een keurige heer met hoed biedt ons een dag cigaretten aan en wil ook de koffie betalen. We durven bijna geen koffie meer te drinken omdat we de betekenis misschien verkeerd inschatten.Vandaag eigenlijk sinds lange tijd, na behoorlijk veel regen, mediterraan weer-zon en blauwe lucht en zee.
Morgen weer verder langs wegen met talloze watermeloenenverkopers, richting mooie stukjes, en, vrees ik, zware stukjes. Maar een pak van ons hart is, dat we vandaag een terugvlucht uit Napels hebben geboekt, en dat we daarmee weer een gemeenschappelijk globaal schema hebben: ongeveer half juli met de boot van Igoumenitsa (Griekenland) naar Bari.
Morgen ook nog even een waterpistool kopen, en vullen met azijn, ovenreiniger, koffiezetapparaatontkalker, of een ander goedje, waarmee we de honden wèl van ons afhouden. De dazer (electrische apparaat dat voor honden irritant geluidssignaal afgeeft) werkt niet meer en zeep in en spuitflesje vinden ze lekker. Meer, meer, zeggen ze dan. Stenen gooien en met een stok dreigen, daar geven ze ook niks om. Een hond, overigens een lieve, heeft ons 30 km gevolgd, berg op, berg af, en toen we de volgende dag van het hotel vertrokken, stond ie in de startblokken. Alleen de Albanese douane heeft 'm tegen kunnen houden.
Zoals mijn jonge zusje al zei: Albanië is Afrika. We zien zoveel verval, chaos en vullis. Ik vind het meest opvallend allerlei half afgebouwde bouwwerken, waarbij bijvoorbeeld een deel van de kozijn openingen weer halfdichtgemetseld is. Mijn hypothese: na het afzetten van Hoxa, en rondom de gokpyramidekrisis hebben de winaars geïnvesteerd in bouw, maar deze niet kunnen slijten. Moet nog getest worden, en wat nog belangrijker is: hoe komen ze uit dit moeras? Dat verdienen ze wel, de mensen die we tegen komen zijn zo hartelijk, vriendelijk en goedgeefs. De 11 jarige uitbater van een koffietentje wil geen geld hebben voor de koffie, en als we dan met enig geweld 200 Lek (± 160 cent) in de hand stoppen, geeft ie er 100 terug. Later drinken we ergens koffie, die we niet mogen betalen, en krijgen een kwart liter grappa ineen flesje mee. Helaas had ik zoveel eergevoel, dat ik dat heb laten staan. En zo verder, en zo meer. Een keurige heer met hoed biedt ons een dag cigaretten aan en wil ook de koffie betalen. We durven bijna geen koffie meer te drinken omdat we de betekenis misschien verkeerd inschatten.Vandaag eigenlijk sinds lange tijd, na behoorlijk veel regen, mediterraan weer-zon en blauwe lucht en zee.
Morgen weer verder langs wegen met talloze watermeloenenverkopers, richting mooie stukjes, en, vrees ik, zware stukjes. Maar een pak van ons hart is, dat we vandaag een terugvlucht uit Napels hebben geboekt, en dat we daarmee weer een gemeenschappelijk globaal schema hebben: ongeveer half juli met de boot van Igoumenitsa (Griekenland) naar Bari.
Morgen ook nog even een waterpistool kopen, en vullen met azijn, ovenreiniger, koffiezetapparaatontkalker, of een ander goedje, waarmee we de honden wèl van ons afhouden. De dazer (electrische apparaat dat voor honden irritant geluidssignaal afgeeft) werkt niet meer en zeep in en spuitflesje vinden ze lekker. Meer, meer, zeggen ze dan. Stenen gooien en met een stok dreigen, daar geven ze ook niks om. Een hond, overigens een lieve, heeft ons 30 km gevolgd, berg op, berg af, en toen we de volgende dag van het hotel vertrokken, stond ie in de startblokken. Alleen de Albanese douane heeft 'm tegen kunnen houden.
Armoede en vrijgevigheid gaan toch nog bijna altijd samen. Eigenlijk heel verwonderlijk....Hier nog altijd warm!
Ik deel de brandende vraag van Frank: hoe is het met Diet? Dat is het enige dat telt.
Wat kunnen mij die rothonden verder schelen. Behalve dan als ze in de kuiten van Diet proberen te happen natuurlijk.
Een waterpistool André, heb je dan in het geheel geen schaamte?? Wees een vent en koop een echt pistool; daar moet je in Albanië toch gemakkelijk aan kunnen komen. Of huur voor zeg 5000 Lek de mannen van de plaatselijke godfather in als protector, zodat zij met een oude Lada voor jullie uit rijden als bodyguard. Misschien heb je voor dat bedrag trouwens wel twee Lada's, een vóór en een achter jullie, ik weet niet hoe de marktprijzen liggen tegenwoordig. En geef ze een premie voor elke geschoten hond. (Nee, ben inderdaad geen lid van de Partij voor de Dieren). Overigens, interessant weetje: heb ik jullie al wel eens verteld dat er zijn twee soorten honden zijn: sheep guarding dogs en sheep herding dogs? De eerste soort denkt van zichzelf dat ze vechtschapen zijn en daar moet je dus heel erg voor oppassen want die vallen alles aan.
Oversteek vanuit Igoumenitsa naar Italië: dan ben je erg in de buurt van Corfu ofwel Kerkyra, het eiland waar de listige Odysseus ooit aanspoelde en gevonden werd door de wonderschone Nausikaä. Waar gebeurd. Je kunt met een klein bootje oversteken van het vasteland naar Kerkyra. Ik zou wel de fietsen goed vastsjorren en een handvol pillen tegen zeeziekte slikken want de golven klotsen daar daar behoorlijk.
Maar dan heb je wel weer een volgend verhaal om indruk te maken op ons.
Want ik weet niet of je het zelf door hebt André: met dit type reisverhalen leg je de lat voor jezelf steeds hoger.
Houdoe!
Het gaat erom dat de lengte van een willekeurig stuk kust (bijv die van Kroatië) afhankelijk is van de lengte van je meetlat. In het geval van onze twee dappere helden is de eenheid van hun meetlat zeg maar de omtrek van een fietswiel. Kun je nagaan hoe ver ze moeten fietsen, al die kronkels. Als ze nou op een fiets hadden gezeten met wielomtrek van zeg honderd meter (een grotere fiets dus) dan was de afstand veel kleiner geweest. Dan waren ze nou misschien al in Athene geweest (al dan niet met omweg via Kiev).
Vandaag de eerste etappe in de Tour de France, hoewel 189 km op één dag lijkt me dit peanuts ten opzichte van jullie Tour d'Europe! Niet alleen omdat alles meer dan goed geregeld is voor de profs, maar zeker omdat de ontmoeting met éénhond misschien mogelijk is. Wat ik van jullie lees is "hordes honden" die alleen met azijn bestreden kunnen worden. Ik ben het wel met Ferdi eens: koop een geweer!! In ieder geval tot Napels zijn jullie gevrijwaard van de dood en ander ongeluk. Ik ben blij dat Diet ook nog gereageerd heeft na haar val want valpartijen (zelfs in de Tour de France) zijn niet misselijk. En dan ook nog in zo'n grindbak. Lieve Luitjes, houdt nog even vol, rust goed uit wanneer mogelijk en weet dat ook Albanië een grens heeft.
Veel groeten uit het Eindhovense
We zitten nu al bijna tien dagen zonder reisblog.
'Luxe, dat willen we' was de titel van het laatste verhaal. 'Voed ons' is nu de hartekreet van ons, lezers, die eerst, heel subtiel, verslaafd zijn gemaakt, en nu op NIETS getrakteerd worden, al tien dagen lang.
Hoe kan dit? Mea culpa, mea maxima culpa wellicht, immers ik merkte de vorige keer op dat jij, André, de lat voor jezelf steeds hoger legde. Heb ik daarmee onbedoeld een schrijversblok veroorzaakt (die een volgend blog verhindert)? Was het mijn suggestie om Kerkyra te bezoeken, alwaar jullie in de ban zijn geraakt van de vele schonen (M/V) waar de Odyssee reeds over repte?
Zo ja, dan vele excuses, vooral aan de medelezers.
Rest nu slechts mijn hartekreet: VOED ONS MET NIEUWE AVONTUREN!!