laatste weken

5 augustus 2018 - Achttienhoven, Nederland

Via Butrint, een archeologische site, waar de diverse opeenvolgende volkeren om gestreden hebben, pontje over, en volkomen onverwacht een vruchtbare vallei, komen we Griekenland binnen en fietsen naar Igoumenitsa, waar we morgen de boot naar Bari, Italië, nemen. Die dag een beetje lummelen, 's nachts wordt pijn en bult op Diets elleboog groter en we besluiten de volgende dag toch een EHBOpost op te zoeken. Gelukkig lukt dat allemaal ruim voor het vertrek van de veerboot. Dat vertrek is een van de hoogtepunten van de reis: bootsmannen, die vakkundig, stoer, sterk en als balletdansers een schip aanleggen, vervolgens als een dirigent de voertuigen naar binnen loodsen en dan de trossen weer lossen, ah, wat een voorrecht dat het schip ook nog eens in Korfoe aanlegt, zodat we de herhaling daarvan mochten meemaken.
Na het drukke Bari, waar het moeilijk uitkomen was, volgen een paar dorpjes, maar dan wordt het leeg. We vinden na 3 uur wachten, want Nico, de kennis van de barman, zijn schoondochter enz. heeft een B&B in Pali Di Colli, een mooi middeleeuws dorpje met pleinen, bogen, poorten en smalle straatjes, maar nauwelijks een terras of een eettent, maar wel een paseo, waarbij men zijn stoel van thuis meeneemt om het volk langs te zien lopen.
We krijgen via de Google Translate van een cafebezoeker nog wel mee, dat we onze fiets ècht op slot moeten zetten. Maar d'r is niemand...
De volgende dagen is het echt leeg waar we fietsen: tientallen km geen bewoning, hier en daar een vervallen boerderij in overigens wel gecultiveerd lsnd: olijf, druif en koren. Ik vermoed dat de boeren de stad als woonplaats hebben gekozen.
Toch lukt het weer om logies te vinden in Castello del Monte: na een telefoontje wordt ons de sleutel overgedragen van een landhuis. Een nacht grootgrondbezitter!
De volgende dag weer een echt Italiaanse landschap zonder één kip. Denk aan films; novecento van Bertolucci, van de gebroeders Taviani, Padre Padrone etcetera. Volgens ons is het hier heter dan we eerder meegemaakt hebben, dat was de bedoeling niet. Dus liggen we op enig momrnt in de schaduw van een boom, in een volstrekt vervallen dorpje, alles staat leeg. Alles? Nee er is om de hoek een bar, waar een normaal meisje ons koffie serveert. Zij is een van de nog 100 inwoners, van het bijna helemaal dichtgetimmerd dorpje. En toch normaal.
Er zijn weinig tot geen campings in het binnenland van Italië, maar gelukkig voerrt onze route langs Lago Di Monticchio, een 3 sterren camping, aan het meer. Het blijkt echter een zondagse picnicplaats met heiligenbeelden, die, het is zondag, erg druk en gezellig is, maar een camping kun je het niet noemen. Toch genieten we, en stellen vast dat die Italianen gezellig, familiaal en vreedzaam zijn, in elk geval op zondag.
De mooiste en comfortabele BenB vinden we de volgende dag in Caltriri, daar vinden we ook de mooiste groentewinkel. We kunnen weer een keertje zelf koken in de Italiaanse keuken met RaiUno, en basilicum is het hoofdingrediënt.
De volgende dag in Santa Angerlo Dei Lombardi vragen we in café naar logies, blijkt om de hoek iets te zijn. Moeilijk de ingang te vinden, er rijdt juist een auto weg, naar het feest van oma, blijkt later. Raampje open, en we kunnen nèt nog een kamer bemachtigen. Dus weer erge mazzel. Vanuit dat plaatsje volgende dag fietsen we langs mooie rustige weggetjes tot weg, die niet meer bestaat, wegens nieuwe weg aanleg, en moeten erg om fietsen. We weten een afsnijding te vinden, zandkeiweggetje hard naar beneden, dus dorst, dus water pakken uit voortas Diet, maar, die is er niet..., staat nog bij b&b...
Taxi bellen, auto huren, wat is de oplossing? We besluiten gewoon die heidense 15km terug te fietsen, en danken allen weer op blote knieën, dat de vanmorgen enigszins chagrijnige mevrouw, die ook in het benb woont, thuis is, en voor ons open doet.
Toch hierna weer opnieuw op pad, bruiloftreportage tussen de hooirollen op het land, overnachten blijkt onmogelijk in Frigento, verder naar Gesualdo en ook daar kunnen we 't niet vinden. We vragen het aan de mevrouw van de juwelierswinkel en die ziet wel dat uitleggen aan ons geen zin heeft, dus sluit ze de winkel, en rijdt in haar auto ons voor naar een benb, waar niemand is, maar juist de Amerikaanse vriendin van de juwelierster langs komt lopen, die dan verder op zoek gaat naar de gastheer.
Inmiddels stellen we vast dat het land meer bewoond is, meer dorpjes, stadjes en wegen. Maar de ontbijten zijn wel overal hetzelfde: weinig, droge koekjes en een vingerhoedje koffie.
We besluiten 2 dagen in Benevento re blijven, hebben daar een benb iets buiten stad gereserveerd, die ook nog eens een bijzondere steile klim vereist, en de huisbaas is vriendelijk, maar ook een zeikerd, die de keuken op slot doet, zodat we niks kunnen pikken. Stad blijkt erg mooi te zijn, met resten uit diverse historische hoogte punten, zoals een Arc de Triomf, gebouwd voor Keizer Trajanus (1e eeuw nC) , maken nog een paar bruiloften mee, en picknicken in het park, tussen veel vluchtelingen, denken we.
Om erg drukke wegen te vermijden, en omdat we geen zin meer in klimmen hebben, besluiten we kaartjes voor de trein van 8.15 de volgende dag naar Caserta te kopen. 8.15, want dan mag de fiets mee. Maar niet op zondag, blijkt zondag, dan pas om 15u......
In Caserta vinden we op het nippertje een weliswaar duur maar hippe benb. Drukke stad, met o.a een paleis met 1700 kamers, gebouwd, door een Nederlandse bouwer die dan weer gewoond heeft, daar waar wij nu slapen. Die architect heeft ook het immens eaquaduct gebouwd, dat de fonteinen van het kasteel van water voorzit. Echt nuttig.
Die avond vinden er diverse processies plaats, begeleid door muziekkapellen en ballonnenverkopers; een vroom volkje, die Italianen, die ook bij het passeren van een kerk nog een kruisje slaan. Overigens: vanaf Bari tot nu, hebben we eigenlijk geen niet-Italianen gezien
De volgende dag zal de laatste, weliswaar korte, fietsdag zijn, en met het bereiken van Caserta, hebben we ok de bergen en heuvels achter ons gelaten.
Maar ook de rust en stilte hebben we nu achter ons gelaten, het lijkt tot Napels één grote stedelijke agglomeratie. Op weg naar Napels komen we langs vliegveld, waar we op ons gemak informatie over het versturen van fietsen kunnen verzamelen. Dat lukt nogal italiaans: bijzondere bagage kun je met qr codes inchecken, alleen dat apparaat blijkt niet te werken, zie ik, als iemand er een buggy probeert mee te geven. Trouwens, als het wel zou lukken: hoe zet je een fiets op een smalle lopende band? Gelukkig wordt er een telefoonnummer gemeld waar je hulp kunt vragen; helaas wordt dat niet beantwoord, en een aantal pogingen later doet die telefoon het niet meer. Toevallig komt er iemand langs, die mij weet te overtuigen dat er morgen, bij ons vertrek, het allemaal goed komt.
Dus gaan we nu naar ons benb in dd Spaanse wijk van Napels. Dat gaat via een drukke weg, maar daar mag je fietsen, want er staat alleen een bord dat je er niet mag lópen. Diet is het daar niet mee eens, maar ja. De weg wordt inderdaad wel erg druk en snelweg-achtig, en een ringwegbeambte die daar toevallig met een automobilist aanwezig is, roept ons bezorgd toe en smeekt ons stil te staan. We zullen sterven, voor we in Napels zijn, en hij belt politie om ons te redden, we hoeven geen zorgen te hebben. 10 minuten later komt de politie, die met plezier ons begeleidt, tot we een vrachtwagentje langs de kant tegenkomen. Hoe ze het flikken, God only knows , maar er wordt nu geregeld dat de fietsen in die vrachtwagen gaan, en wij meerijden in de politiewagen, door een lange tunnel!, tot het centrum van Napels. Wat een service! En allen uitermate vriendelijk! Pluim! (maar wie vangt nu boeven?)
Napels: nog net zo leuk als 4 jaar geleden, nog meer scooters dan 4 jaar geleden, nog meer winkeltjes dan 4 jaar geleden, met om de hoek een zaakje met pluribolli, oftewel bubbeltjes plastic dat we nodig hebben om de fietsen in te pakken.
Laatste dag zijn we zeer op tijd op vliegveld, pakken fietsen aardig in met pluribolli en vulliszakken, proberen de communicatie met de afdeling bijzondere bagage op gang te brengen, wat niet lukt, bij bagage inchecken is er in enen een medewerker die ons begeleidt naar de bijzondere bagage, geconfronteerd wordt met niet beantwoorde telefoongesprekken, maar na een spannende wachttijd, en na gesleep met de fiets door de rijen wachtenden: een deur gast open, de fietsen worden aangepakt, en vele uren later fietsen wij een fietspad van Schiphol Airport naar Amstelveen, Ouderkerk en om 0 uur zijn we in Westbroek.

Dank aan allen, die in gedachten met ons meereisden, dank ook aan allen, die op onze tocht proosten, al was hun bier nooit zo verfrissend als het onze!
Edaft!

ik eindig met:
Pra duke ecur shoh një Trojë të vogël
dhe një Pergam n'gjasim të atij të madhit
dhe një përrua të thatë të quajtur Ksanth
dhe aty në prag, puth portën Skea.

5 Reacties

  1. Ferdi:
    5 augustus 2018
    NON PLVS VLTRA. De Romeinen zeiden het al: 'er is niets verder.' Ofwel: Dit [Rijk] bevat alles, meer is er niet te bereizen... Hoe waar is dat, sprekend over jullie fietstocht! Gullie hèt ut gedaon! Gotsamme, alle pluribolli nog-aan-toe, Het is volbracht! Onze bewondering is groot. Jullie prestatie mag de boeken in en hoort wat mij betreft thuis in het rijtje klassieke reizen van Argonauten, Odysseus en Aeneas (je weet wel: arma verumque cano, Troiae qui primus ab oris, Italiam fugo etcetera etcetera). In het Albanees luidt dat 'pra duke ecus shoh një Trojë të vogël', etcetera, en daaruit concludeer ik dus ook meteen, André, dat je in de tussentijd ook nog Albanees hebt geleerd...! Du blöder Kerl! Du bist n'er auch nog Einer, nicht? Wunderbar. Bovendien valt het me daardoor redelijk makkelijk om je te vergeven dat we weer opnieuw zo extreem tergend lang op dit (afsluitende) reisverhaal hebben moeten wachten. Bij deze dus zand daarover. Al zul je om zand niet verlegen zitten, jullie tuin in Westbroek zal inmiddels droog genoeg zijn, hier in Hèmert is de Maas trouwens ook gereduceerd tot een nog net waarneembaar mager stroompje waar je met één forse stap overheen bent.
    Al tijd gehad om de Volkskrant van dit weekend te lezen? Een indringende rapportage over fietsavonturiers. Ik heb al een reactie ingezonden dat ze hiermee niet kunnen volstaan, en dat er nog een vervolgartikel aan jullie tocht moet worden besteed. De ombudsclown van de Volkskrant heeft het me inmiddels toegezegd dus die zal wel snel contact met jullie opnemen.
    Enfin, ik zal deze reactie voor mijn doen kort houden. Ik eindig met een hartelijk en welgemeend 'Chapeau!' voor Diet en jou.
    Hang Loose, Ferdi

    PS Honderden jaren na de Romeinen, mede door de ontdekkingen van Columbus, stelden de Spanjaarden vast dat er wèl meer was, en daarom staat er op veel Spaanse gebouwen 'PLUS ULTRA' ofwel: 'steeds verder'. Dat biedt perspectief voor volgende fietstochten nietwaar?
  2. Nellemiek:
    5 augustus 2018
    Toch nog een heel verhaal.
    Went het thuis? Saai of nog druk met allerlei dingen.......
    Maar deze ervaringen van jullie vergeet je nooit meer en jullie mogen je kanjers noemen....
  3. Frank:
    6 augustus 2018
    André, ik stel voor om jouw pakkende, meeslepende en inspirerende reisverslagen te bundelen, zodat nóg meer mensen ervan kunnen genieten. Zoals ik ook gedaan heb. Grazie mille!
  4. Ferdi:
    6 augustus 2018
    @Frank: ‘zoals ik ook gedaan heb’: slaat dat op een bundeling van je eigen reisverhalen, of op het genieten? Of op beide? Indien het over een bundel gaat: is die dan te koop? Ik heb wel interesse.
  5. Ferdi:
    16 oktober 2018
    Niemand leest meer, niemand reageert meer... ben ik dan de enige die weemoedig deze site nog wel eens bezoekt en de verhalen terugleest, mijmerend over die veelbelovende voorjaarsweken en daarna die weken van aanhoudende zomerhitte, waarin wij, als wij ons moeder niet aan het begraven waren of haar huis aan het leegruimen waren, met onze blote voeten in teiltjes koud water zaten, en fantaseerden over een grommende, bergopzwoegende André of een lachende, iets te hard afdalende Diet?
    Ben ik dan echt de enige die hier nog wel eens komt...?

    (En zo ja, waar ben ik dan eigenlijk? Aaaagghr...!)